Zbog izuzetnog bogatstva vodom u Nikšićkom polju je nekada bilo mnogo bunara. Mnoge nikšićke muslimanske porodice nastanjene u nikšićkim mahalama u avlijama su imale svoje privatne bunare koji su po njima i nosili imena: Brunčevića bunar,  Ljucin bunar, Mušovića bunar, Tuzovića bunar i dr. Većina njih danas ne postoji.

Prepušteni su zubu vremena, ali i neodgovornim graditeljima privatnih zdanja i vandalizmu pojedinaca. Najpoznatiji bunari koji danas postoje su: Pašinac, Gačevića bunar, Džidžića bunar, bunar Hasovac i dr.

Danas je teško locirati gdje su se svi ti bunari nalazili. Mnogima od njih su promijenjena imena, mnogi su zatrpani, dok su pojedini još u funkciji.

Zahvaljujući publicisti Maksimu Vujačiću, koji je u novinskoj reportaži u dva nastavka u Nikšićkim novinama  2001, dao značajne podatke o ovim bunarima oni su otrgnuti od zaborava i ukazano je na njihovu značajnu vrijednost kao dio kulturološkog nasleđa iz osmanskog perioda.[1]

Miodrag Ćetković , Grad kulture

[1] Slobodan Drobnjak, Sait S.Šabotić, Muslimansko/ bošnjačko stanovništvo onogoškog-nikšićkog kraja 1477-2003., str 288-299; Vidi još: Maksim Vujačić Stari gradski bunari, 1. Nikšićke novine, Nikšić, 27. septembar 2001 i Maksim Vujačić, Stari gradski bunari, 2, Nikšićke novine, Nikšić, 11. oktobar 2001.